استاندراد شماره 20 حسابداری در رابطه با سرمایه گذاری در واحدهای تجاری وابسطه

در این مطلب قصد داریم در مورد استاندارد شماره 20 با عنوان سرمایه گذاری در واحدهای وابسته نکات اساسی آن را بیان کنیم. این استاندارد برای سرمایه‌گذاریهای نگهداری شده توسط صندوقهای سرمایه‌گذاری و واحدهای تجاری مشابه کاربرد ندارد این گونه سرمایه‌گذاریها براساس الزامات استاندارد حسابداري شماره ۱۵ با عنوان حسابداري سرمایه‌گذاریها به ارزش بازار اندازه‌گیری می‌شود. استاندارد حسابداري شماره ۲۰ با عنوان سرمایه‌گذاری در واحدهای تجاری وابسته جايگزين استاندارد حسابداري شماره ۲۰ قبلي شده است و الزامات آن در مورد صورتهاي مالي که دوره مالي آنها از تاريخ ۱/۱/۱۳۹۰ و بعد از آن شروع مي‌شود، لازم‌الاجراست.

 

• مقالات مرتبط به این مقاله که توصیه می شود آنها را مطالعه نمایید :

 

1. حسابداری سرمایه گذاری را به راحت ترین شکل ممکن یاد بگیرید
    
2. خلاصه استاندارد شماره 15 حسابداری سرمایه گذاری و مهمترین قسمت های آن
    
3. استاندارد شماره 32 حسابداری درباره کاهش ارزش داراییها با مثال

 

دلایل تجدید نظر در استاندارد به علت مورد ذیل می باشد:
 

اين تجديدنظر با هدف هماهنگي بيشتر با استانداردهاي بين‌المللي حسابداري و بهبود استاندارد قبلي، انجام شده است.
 

اين استاندارد، واحدهای تجاری اصلی را که طبق استاندارد حسابداری شماره ۱۸ با عنوان صورتهاي مالي تلفيقي و حسابداري سرمايه‌گذاري در واحدهاي تجاري فرعي از تهیه صورتهای مالی تلفیقی معاف می‌باشند، از بکارگيري روش ارزش ويژه نيز معاف مي‌کند. علاوه براين، واحد سرمايه‌گذاري که واحد اصلي نيست اما حائز همان معيارهايي است که براساس آن يک واحد اصلي از تهيه صورتهاي مالي تلفيقي معاف مي‌شود نيز از بکارگيري روش ارزش ويژه معاف مي‌گردد.
واحد سرمایه‌گذار ملزم است در هنگام ارزیابی توان مشارکت در تصمیم‌گیریهای مربوط به سیاستهاي مالی و عملیاتی واحد سرمایه‌پذیر، وجود و اثر حق رأی بالقوه قابل اعمال یا قابل تبدیل را نیز مد نظر قرار دهد. با ما همراه باشید تا مروری بر استندارد شماره 20 حسابداری داشته باشیم.
 

اصطلاحات ذیل در این استاندارد با معانی مشخص زیر بکار رفته است:
 

روش ارزش ویژه : یک روش حسابداری است که بر اساس آن، سرمایه گذاری در تاریخ تحصیل به بهای تمام شده ثبت می شود و پس از آن بابت تغییر در سهم واحد سرمایه گذار از خالص داراییهای واحد سرمایه پذیر پس از تاریخ تحصیل، تعدیل می شود. سهم واحد سرمایه گذار از نتایج عملکرد واحد سرمایه پذیر، حسب مورد در صورتهای سود و زیان و سود و زیان جامع منعکس می شود. ویژگیهای اصلی روش ارزش ویژه به شرح زیر است: 

الف. سرمایه گذاری ابتدا به بهای تمام شده ثبت می شود،

ب. مبلغ دفتری سرمایه گذاری به میزان سهم واحد سرمایه گذار از سود خالص یا زیان واحد سرمایه پذیر بعد از تاریخ تحصیل، پس از تعدیل بابت استهلاک یا زیان کاهش ارزش سرقفلی و سایر داراییها بر مبنای ارزش منصفانه آنها در تاریخ تحصیل، افزایش یا کاهش می یابد،

ج. سهم واحد سرمایه گذار از سود خالص یا زیان واحد سرمایه پذیر بعد از تاریخ تحصیل، پس از تعدیل بابت استهلاک یا زیان کاهش ارزش سرقفلی و سایر داراییها بر مبنای ارزش منصفانه آنها در تاریخ تحصیل، در صورت سود و زیان واحد سرمایه گذار منظور می شود،

د. مبلغ دفتری سرمایه گذاری به میزان سود سهام دریافتی یا دریافتنی از واحد سرمایه پذیر کاهش می یابد،

هـ. مبلغ دفتری سرمایه گذاری، در صورت لزوم، به میزان سهم واحد سرمایه گذار از سایر اقلام صورت سود و زیان جامع واحد سرمایه پذیر بعد از تاریخ تحصیل که آثار آن در صورت سود و زیان واحد سرمایه پذیر انعکاس نیافته است (از قبیل تغییرات ناشی از تجدید ارزیابی داراییهای ثابت مشهود و تفاوت تسعیر ارز) تعدیل می شود، و و. سهم واحد سرمایه گذار از سایر اقلام صورت سود و زیان جامع واحد سرمایه پذیر بعد از تاریخ تحصیل که آثار آن در صورت سود و زیان واحد سرمایه پذیر انعکاس نیافته است، در صورت سود و زیان جامع واحد سرمایه گذار انعکاس می یابد.

صورتهای مالی تلفیقی : صورتهای مالی یک گروه است که در آن، گروه به عنوان یک شخصیت اقتصادی واحد محسوب می شود.

صورتهای مالی جداگانه : صورتهای مالی که توسط واحد تجاری اصلی، واحد سرمایه گذار در واحد تجاری وابسته، یا شریک خاص در واحد تجاری تحت کنترل مشترک، ارائه می شود و در آن، سرمایه گذاریها بر مبنای منافع مالكانه مستقیم و نه بر مبنای نتایج عملیات و خالص داراییهای واحد سرمایه پذیر، به حساب گرفته می شود. صورتهای مالی که در تهیه آن روش ارزش ویژه اعمال می شود و صورتهای مالی واحدهایی که فاقد واحد تجاری فرعی، واحد تجاری وابسته یا مشارکت خاص هستند، صورتهای مالی جداگانه محسوب نمی شود. صورتهای مالی جداگانه به صورتهایی اطلاق می شود که علاوه بر صورتهای مالی زیر ارائه گردد
 

الف. صورتهای مالی تلفیقی، 
 

ب. صورتهای مالی واحد تجاری و واحدهای تجاری تحت کنترل مشترک که در آن سهم شریک خاص با روش ارزش ویژه ناخالص گزارش می شود، یا 
 

ج. صورتهای مالی واحد تجاری و واحدهای تجاری وابسته که در آن سرمایه گذاری در واحد تجاری وابسته با روش ارزش ویژه گزارش می شود.
واحدهای تجاری که طبق استاندارد حسابداری شماره ۱۸ با عنوان صورتهای مالی تلفیقی و حسابداری سرمایه گذاری در واحدهای تجاری فرعی، از تلفیق، طبق استاندارد حسابداری شماره ۲۳ با عنوان حسابداری مشارکتهای خاص، از بکارگیری روش ارزش ویژه ناخالص، یا طبق این استاندارد از بکارگیری روش ارزش ویژه معاف شده اند، فقط صورتهای مالی جداگانه ارائه می کنند.
 

کنترل : توانایی راهبری سیاستهای مالی و عملیاتی یک واحد تجاری به منظور کسب منافع از فعالیتهای آن. 
 

کنترل مشترک : مشارکت در کنترل یک فعالیت اقتصادی به موجب یک توافق قراردادی است و تنها هنگامی وجود دارد که تصمیم گیریهای مالی و عملیاتی راهبردی مربوط به آن فعالیت، مستلزم اتفاق آرای اشخاص دارای کنترل مشترک (شرکای خاص) باشد.

 
نفوذ قابل ملاحظه : توانایی مشارکت در تصمیم گیریهای مربوط به سیاستهای مالی و عملیاتی یک واحد تجاری، ولی نه در حد کنترل یا کنترل مشترک سیاستهای مزبور. اگر واحد سرمایه گذار به طور مستقیم یا غیرمستقیم (برای مثال، از طریق واحدهای تجاری فرعی) حداقل ۲۰ درصد از حق رأی واحد سرمایه پذیر را در اختیار داشته باشد، فرض می شود که از نفوذ قابل ملاحظه ای برخوردار است، مگر اینکه نبود چنین نفوذی را بتوان به روشنی اثبات کرد. برعکس، اگر واحد سرمایه گذار به صورت مستقیم یا غیرمستقیم (برای مثال، از طریق واحدهای تجاری فرعی) کمتر از ۲۰ درصد حق رأی واحد سرمایه پذیر را در اختیار داشته باشد، فرض می شود که از نفوذ قابل ملاحظه ای برخوردار نیست، مگر اینکه وجود چنین نفوذی را بتوان به روشنی اثبات کرد. تعلق بخش قابل توجه یا اکثریت سهام یک واحد سرمایه پذیر به واحد دیگر، لزوما مانع اعمال نفوذ قابل ملاحظه توسط سایر سرمایه گذاران نمی شود. موارد زیر معمولا به تنهایی یا در مجموع، ممکن است بیانگر وجود نفوذ قابل ملاحظه باشد:

الف. عضویت در هیات مدیره یا دیگر ارکان اداره کننده مشابه واحد سرمایه پذیر،
 

ب. مشارکت در فرآیندهای سیاستگذاری شامل مشارکت در تصمیمات مربوط به پرداخت سود سهام، 
 

ج. معاملات عمده بین واحد سرمایه گذار و واحد سرمایه پذیر، ما را بالا 
 

د. تبادل کارکنان رده مدیریت، یا
 

هـ. تأمین اطلاعات فنی اساسی.
 

یک واحد تجاری ممکن است مالک حق خرید سهام، اوراق مشارکت قابل تبدیل به سهام عادی، یا ابزارهای مشابهی باشد که بتواند در صورت اعمال یا تبدیل آنها موجب افزایش حق رأی خود یا کاهش حق رأی سایر اشخاص برای تعیین سیاستهای مالی و عملیاتی واحد تجاری دیگر (حق رأی بالقوه) شود. هنگامی که واحد تجاری وجود نفوذ قابل ملاحظه را ارزیابی می کند، وجود و اثر حق رأی بالقوه ای که در حال حاضر قابل اعمال یا قابل تبدیل است، از جمله حق رأی بالقوه نگهداری شده توسط سایر سرمایه گذاران، را مد نظر قرار میدهد. چنانچه حق رأی بالقوه را (برای مثال، تا تاریخی در آینده با وقوع یک رویداد آتی) نتوان اعمال یا تبدیل کرد، در حال حاضر قابل اعمال یا قابل تبدیل محسوب نمی شود. 
 

واحد تجاری فرعی: یک واحد تجاری که تحت کنترل واحد تجاری دیگری (واحد تجاری اصلی) است. 
 

واحد تجاری وابسته: یک واحد سرمایه پذیر که واحد سرمایه گذار در آن نفوذ قابل ملاحظه دارد، اما واحد تجاری فرعی یا مشارکت خاص واحد سرمایه گذار محسوب نمی شود.
 

کاربرد روش ارزش ویژه
 

حسابداری سرمایه گذاری در واحد تجاری وابسته باید به روش ارزش ویژه انجام شود، مگر هنگامی که : 
 

الف. با توجه به معافیت استاندارد حسابداری شماره ۱۸، واحد تجاری اصلی که دارای سرمایه گذاری در واحد تجاری وابسته نیز می باشد، ملزم به ارائه صورتهای مالی تلفیقی نباشد، یا 
 

ب. تمامی موارد زیر صدق کند: 
 

1. واحد سرمایه گذاری خود واحد تجاری فرعی و تمام متعلق به واحد تجاری دیگر باشد یا واحد تجاری فرعی یک واحد دیگر با مالکیت کمتر از ۱۰۰ درصد سهام باشد و سایر صاحبان سهام علی رغم آگاهی از قصد واحد سرمایه گذار برای عدم بکارگیری روش ارزش ویژه با آن مخالفت نداشته باشند. 
 

۲. سهام یا سایر اوراق بهادار واحد سرمایه گذار در بورس اوراق بهادار یا سایر بازارهای در دسترس عموم، معامله نشود.
 

٣. واحد سرمایه گذار برای عرضه هر گونه اوراق بهادار به عموم، صورتهای مالی خود را به هیات پذیرش بورس اوراق بهادار یا سایر مراجع نظارتی تحویل نداده باشد یا در جریان تحویل آن نباشد. 
 

۴. واحد تجاری اصلی نهایی یا میانی واحد سرمایه گذار، صورتهای مالی تلفیقی قابل دسترس برای استفاده های عمومی را طبق استانداردهای حسابداری تهیه کند. 
پس از اعمال روش ارزش ویژه، سرمایه گذاری در واحد تجاری وابسته که طبق استاندارد حسابداری شماره ۳۱ به عنوان نگهداری شده برای فروش طبقه بندی شده است، باید بر مبنای اقل مبلغ دفتری مبتنی بر ارزش ویژه و خالص ارزش فروش ارزیابی شود.
 

واحد سرمایه گذار باید از زمانی که نفوذ قابل ملاحظه بر واحد تجاری وابسته را از دست میدهد استفاده از روش ارزش ویژه را متوقف کند. بعد از آن تاریخ، حسابداری سرمایه گذاری تابع استاندارد حسابداری شماره ۱۵ با عنوان "حسابداری سرمایه گذاریها خواهد بود. مبلغ دفتری سرمایه گذاری باید از تاریخ توقف بکارگیری روش ارزش ویژه به بعد به عنوان بهای تمام شده سرمایه گذاری محسوب شود. در صورتی که در دوره های آتی، واحد سرمایه گذار مبالغی بابت سود انباشته و اندوخته های قبل از تاریخ تغییر روش دریافت کند، این مبالغ باید از مبلغ دفتری سرمایه گذاری کسر شود.

اگر واحد سرمایه گذار نفوذ قابل ملاحظه خود بر واحد تجاری وابسته را از دست دهد، مانده مازاد تجدید ارزیابی و سایر اندوخته های منعکس در سرفصل حقوق صاحبان سهام در رابطه با واحد تجاری وابسته را که از طریق سود و زیان جامع شناسایی شده است، به سود (زیان) انباشته منتقل می کند. برای مثال، اگر واحد تجاری وابسته دارای سرمایه گذاریهای بلندمدتی باشد که برای حسابداری آنها از روش تجدید ارزیابی استفاده کرده است، و واحد سرمایه گذار نفوذ قابل ملاحظه خود بر واحد تجاری وابسته را از دست دهد، واحد سرمایه گذار مانده مازاد تجدید ارزیابی مربوط به این سرمایه گذاری را به سود (زیان) انباشته منتقل می کند.

بسیاری از ضوابط مناسب برای بکارگیری روش ارزش ویژه، مشابه ضوابط تلفیق تشریح شده در استاندارد حسابداری شماره ۱۸ است. برای مثال سودها و زیانهای ناشی از معاملات بین واحد سرمایه گذار (شامل واحدهای تجاری فرعی مشمول تلفيق آن) و واحد تجاری وابسته، تنها تا میزان سهم سایر سرمایه گذاران (غیروابسته) در واحد تجاری وابسته، در صورتهای مالی واحد سرمایه گذار شناسایی می شود. فروش داراییها توسط واحد تجاری وابسته به واحد سرمایه گذار یا بالعکس، نمونه ای از این معاملات است. سهم واحد سرمایه گذار از سود یا زیان تحقق نیافته حاصل از این گونه معاملات حذف می شود.

حسابداری سرمایه گذاری در یک واحد تجاری وابسته از تاریخی که وابسته محسوب شود به روش ارزش ویژه انجام میگیرد. در زمان تحصیل سرمایه گذاری هر گونه تفاوت بین بهای تمام شده سرمایه گذاری و سهم واحد سرمایه گذار از خالص ارزش منصفانه داراییها و بدهیهای قابل تشخیص واحد تجاری وابسته به شرح زیر به حساب گرفته می شود: 

الف. سرقفلی مربوط به واحد تجاری وابسته در مبلغ دفتری سرمایه گذاری منظور می شود و استهلاک آن بر اساس حسابداری شماره ۱۹ با عنوان ترکیبهای تجاری محاسبه می شود. 

ب. در صورتی که سهم واحد سرمایه گذار از خالص ارزش منصفانه داراییها و بدهیهای قابل تشخیص واحد تجاری وابسته بیشتر از بهای تمام شده سرمایه گذاری باشد، واحد سرمایه گذار باید:

 

1. تشخیص و اندازه گیری داراییها و بدهیهای قابل تشخیص واحد تجاری وابسته و نیز اندازه گیری بهای تمام شده سرمایه گذاری را مورد ارزیابی مجدد قرار دهد، و 
 

۲. هر گونه مازاد باقی مانده پس از ارزیابی مجدد را به طور متناسب از ارزش منصفانه تعیین شده برای داراییهای غیرپولی قابل تشخیص کسر کند.
همچنین، پس از تحصیل، سهم واحد سرمایه گذار از سودها و زیانهای واحد تجاری وابسته بابت شناسایی استهلاک یا زیان کاهش ارزش سرقفلی و سایر داراییها بر مبنای ارزش منصفانه آنها در تاریخ تحصیل تعدیل می شود. واحد سرمایه گذار ممکن است نفوذ قابل ملاحظه بر واحد سرمایه پذیر را در چند مرحله کسب نماید. در

 

این موارد، به منظور تعیین ارزش منصفانه داراییها و بدهیهای قابل تشخیص واحد سرمایه پذیر و تعیین مبلغ سرقفلی، هر معامله عمده به طور جداگانه در نظر گرفته می شود. این کار از طریق مقایسه بهای تمام شده سرمایه گذاری با سهم واحد سرمایه گذار از ارزش منصفانه داراییها و بدهیهای قابل تشخیص واحد سرمایه پذیر در تاریخ هر معامله عمده ، انجام می گیرد. این رویه در مورد تحصیل سرمایه گذاری بعد از کسب نفوذ قابل ملاحظه نیز ادامه می یابد.
واحد سرمایه گذار در بکارگیری روش ارزش ویژه از آخرین صورتهای مالی واحد تجاری وابسته استفاده میکند. هنگامی که بین تاریخهای گزارشگری واحد سرمایه گذار و واحد تجاری وابسته تفاوت وجود دارد، واحد تجاری وابسته به منظور استفاده واحد سرمایه گذار، صورتهای مالی خود را بر اساس تاریخ صورتهای مالی واحد سرمایه گذار تهیه می کند، مگر اینکه انجام این کار عملی نباشد.
 

اگر در بکارگیری روش ارزش ویژه، تاریخ گزارشگری صورتهای مالی واحد تجاری وابسته متفاوت از تاریخ گزارشگری صورتهای مالی واحد سرمایه گذار باشد، در ارتباط با آثار معاملات و سایر رویدادهای عمده که در فاصله زمانی بین تاریخ صورتهای مالی واحد تجاری وابسته و تاریخ صورتهای مالی واحد سرمایه گذار رخ داده است، تعديلات لازم انجام می شود. در هر حال، پایان دوره مالی واحد تجاری وابسته نباید بیش از سه ماه قبل از پایان دوره مالی واحد سرمایه گذار باشد. طول دوره های گزارشگری و تفاوت بین پایان دوره های گزارشگری باید در تمام دوره ها یکسان باشد.
 

در تهیه صورتهای مالی، واحد سرمایه گذار باید برای معاملات و رویدادهای مشابهی که در شرایط یکسان رخ داده اند، از رویه های حسابداری یکسان استفاده کند.
اگر سهم واحد سرمایه گذار از زبانهای واحد تجاری وابسته، مساوی با بیش از منافع آن در واحد تجاری وابسته شود، واحد سرمایه گذار شناسایی سهم خود از زیانهای مازاد را متوقف می کند. منافع واحد سرمایه گذار در واحد تجاری وابسته دربرگیرنده مبلغ دفتری سرمایه گذاری طبق روش ارزش ویژه به علاوه هر گونه منافع بلندمدتی است که ماهیتا بخشی از خالص سرمایه گذاری در واحد تجاری وابسته را تشکیل می دهد.

 

برای مثال، اقلامی که زمان تسویه آن مشخص نیست و تسویه آن در آینده قابل پیش بینی، محتمل نمی باشد، ماهیتا، افزایش سرمایه گذاری در واحد تجاری وابسته محسوب می شود. این اقلام ممکن است شامل مطالبات یا وامهای دریافتنی بلند مدت باشد اما حسابهای دریافتنی تجاری، حسابهای پرداختنی تجاری یا هر گونه حسابهای دریافتنی بلند مدتی که برای آن وثیقه کافی وجود دارد، مانند وام تضمین شده، را شامل نمی شود. زیانهای شناسایی شده طبق روش ارزش ویژه، مازاد بر مبلغ دفتری سرمایه گذاری واحد سرمایه گذار، به سایر اجزای منافع واحد سرمایه گذار در واحد تجاری وابسته، عکس ترتیب اولویت تسویه آنها تخصیص می یابد. پس از آنکه منافع واحد سرمایه گذار به صفر کاهش پیدا کرد، زیانهای مازاد و بدهی مربوط تنها تا میزان تعهدات قانونی یا عرفی واحد سرمایه گذار یا پرداختهای انجام شده به نیابت از واحد تجاری وابسته، شناسایی می گردد.

 

در صورتی که واحد تجاری وابسته در دوره های بعد سود گزارش کند، واحد سرمایه گذار تنها پس از پوشش سهم خود از خالص زیانهای شناسایی نشده، می تواند سهم خود را از سود به حساب منظور نماید. الان
 

زیان کاهش ارزش
 

پس از بکارگیری روش ارزش ویژه، شامل شناسایی زیان واحد تجاری وابسته طبق بند فوق، واحد سرمایه گذار لزوم شناسایی زیان کاهش ارزش اضافی را در مورد خالص سرمایه گذاری در واحد تجاری وابسته بررسی می کند. واحد سرمایه گذار همچنین لزوم شناسایی زیان کاهش ارزش اضافی مربوط به منافع واحد سرمایه گذار در واحد تجاری وابسته را که بخشی از خالص سرمایه گذاری را تشکیل نمی دهد، بررسی می کند.
 

از آنجا که سرقفلی، بخشی از مبلغ دفتری سرمایه گذاری در واحد تجاری وابسته را تشکیل میدهد و به طور جداگانه شناسایی نمی شود، الزامات استاندارد حسابداری شماره ۳۲ در مورد آن کاربرد ندارد. طبق استاندارد حسابداری شماره ۳۲، كل مبلغ دفتری سرمایه گذاری به عنوان یک دارایی منفرد، از طریق مقایسه مبلغ بازیافتنی ارزش اقتصادی یا خالص ارزش فروش، هر کدام که بیشتر است) با مبلغ دفتری آن، مورد آزمون کاهش ارزش قرار می گیرد. کاهش ارزش شناسایی شده در این شرایط به هیچ یک از داراییها، از جمله سرقفلی، که بخشی از مبلغ دفتری سرمایه گذاری در واحد تجاری وابسته را تشکیل میدهد، تخصیص نمی یابد. همچنین بر اساس استاندارد حسابداری شماره ۳۲، هرگونه برگشت زیان کاهش ارزش تا میزان بازیافت کاهش ارزش انباشته سرمایه گذاری شناسایی می شود. واحد تجاری، ارزش اقتصادی سرمایه گذای را به یکی از روشهای زیر برآورد می کند:

الف. سهم واحد سرمایه گذار از ارزش فعلی جریانهای نقدی آتی برآوردی که انتظار می رود توسط واحد تجاری وابسته ایجاد شود. جریانهای نقدی آتی برآوردی شامل جریانهای نقدی حاصل از عملیات واحد تجاری وابسته و عایدات حاصل از واگذاری نهایی سرمایه گذاری می باشد، یا 
 

ب. ارزش فعلی جریانهای نقدی آتی برآوردی که انتظار می رود از محل سود سهام و واگذاری نهایی سرمایه گذاری به دست آید. 
با مفروضات مناسب، هر دو روش منجر به نتیجه یکسانی می شود.

ارائه صورتهای مالی 
 

هر واحد سرمایه گذار که تنها دارای واحدهای تجاری وابسته است، غیر از واحدهای تجاری مستثنی شده در این استاندارد، باید صورتهای مالی را بر اساس روش ارزش ویژه تهیه و صورتهای مالی جداگانه خود را همراه آن ارائه کند.
 

صورتهای مالی جداگانه
 

حسابداری سرمایه گذاری در واحدهای تجاری وابسته که طبق استاندارد حسابداری شماره ۳۱ با عنوان "داراییهای غیرجاری نگهداری شده برای فروش و عملیات متوقف شده، به طور مستقل یا در قالب یک مجموعه واحد، به عنوان نگهداری شده برای فروش طبقه بندی نشده است باید در صورتهای مالی جداگانه واحد سرمایه گذار منطبق با رویه حسابداری واحد سرمایه گذار در مورد سرمایه گذاریهای بلندمدت طبق استاندارد حسابداری شماره ۱۵ با عنوان حسابداری سرمایه گذاریها انجام شود. با سرمایه گذاری در واحد تجاری وابسته که طبق استاندارد حسابداری شماره ۳۱ با عنوان "داراییهای غیرجاری نگهداری شده برای فروش و عملیات متوقف شده، به طور مستقل یا در قالب یک مجموعه واحد به عنوان نگهداری شده برای فروش طبقه بندی شده است باید طبق استاندارد یاد شده برخورد شود.